Austria Tour ( www.fjr-austria-tour.com ) op uitnodiging van Stephan Rissi , het epicentrum van deze Tour ligt wederom in Hittisau Voralberg, vlakbij de BodenSee. Woensdag : de wekker duidt nog maar 03u30 aan als we opstaan, de avond daarvoor is de auto ingeladen, volgetankt, de FJR staat op de aanhanger ... let's go ! We vermijden de drukke ochtendspits met zijn bijbehorende file's in Brussel, en kiezen al snel voor de E411 richting Luxemburg. Het concert van de Rolling Stones in Werchter wordt druk becommentarie?erd op de radio, op dit vroege uur zijn er nog mensen die het nachtje hebben rondgedraaid, en pas nu naar huis komen. Op zoek naar Satisfaction en koffie staan we om 06u00 op de parking van het Total station in Walin.
Bestemming voor deze eerste dag, is Straatsburg, een rit van ongeveer 500 kilometer, en niet altijd over vlak terrein, de M?gane host en sjort de aanhanger overal door, maar moet een toegeving doen door de motor hoog in toeren te houden. Dat maakt dat we al voor het middaguur arriveren. We kiezen voor onze klassieker , een B&B-hotel vlakbij een commerci?el centrum met winkels, grootwarenhuizen en garage's. ( http://www.hotel-bb.com ).
Vlakbij Buffalo Grill, ik reserveer alvast een plaatsje voor vanavond. ( http://www.buffalo-grill.fr ).
De FJR wordt afgeladen, en het gaat onmiddellijk richting Strasbourg-centrum. Bedoeling is dat we eerst een foto-shoot doen in het Europese kwartier, alvorens we koers zetten naar een stukje ongerepte natuur.
Het Europese parlement, hier wordt beslist dat Europa ??n uniform geheel moet worden, maar de benzine en sigaretten in Luxemburg mogen historisch laag blijven ten opzichte van de buurlanden. Of was het dat die andere landen hun prijzen en taxen ongestoord mogen verhogen. It's all about the money, en deze pareltjes van architectuur hebben er dan ook heel wat gekost, betaald door Uw en mijn Euro's. Ik hoor het Danny De Vito nog hardop zeggen ... Other peoples money !
Geen geplande route's uit het GPS-toestel, we rijden op goed geluk westwaarts, alwaar de Vogezen zich uitstrekken. Grand Ballon en Ballon d'Alsace hebben we vorige keer gedaan, en voor vanmiddag een beetje te ver uit de richting. Ik mik op Saint-Di?-des-Vosges, een terechte keuze want weldra ruilen we het industri?le beton voor naaldwouden en glooiende hellingen.
Ongemeen rustig is het hier, wat ons de gelegenheid geeft om meermaals een stop in te lassen, zonder ons druk te maken over het andere verkeer achter/voor/naast ons. De bijlage van het motormagazine Motoren & Toerisme pakt deze maand uit met zijn jaarlijkse reisbijlage, en ik verwens het mezelf dat ik de route's niet ingeladen hebt. Aan een lokaal tanktstation koop ik me een gedetailleerde Michelin-kaart nr. 131 Foret Noire, Alsace en Vall?e de Rhin.
Col du Donon, Col de Pray? en Col de Chabelotte voegen we toe aan het lijstje "Gereden Cols" en zetten de weg voort naar Sarrebourg waar getankt wordt. De nieuwe Maestro-functie werkt blijkbaar, want ik kan de bankkaart zonder problemen gebruiken op een onbemand tanktstation. Binnendoor gaat het naar Dabo, over de Col de Valsberg, het laatste stuk tussen Marlenheim en Strasbourg gaat in sneltempo over de Nationale.
Rond 21u schuiven we de voeten onder tafel voor 350gr. Steak Cowboy, de pastis smaakt zo goed dat ik er nog ??ntje bestel. Merci voor de tip Marcel !
Donderdagmorgen steken we de grens over naar Duitsland, passeren de universiteitsstad Freiburg, naar Tuttlingen. We steken een tandje bij, en plannen onze aankomt in Hittisau rond het middaguur.
Een halfuur oponthoud, als we een ongevalsscene naderen, waar een motorrijder bij betrokken is. In een ruime bocht heeft hij waarschijnlijk de groene Espace geraakt, alle zijruiten zijn verbrijzeld, om vervolgens tientallen meters verder in een weide tot stilstand te komen. Polizei en motorrijders ter plaatse maken dat deze plek meer weg heeft van een vismarkt op vrijdag, zoveel volk, al dan niet ramptoeristen. Even later is het bijna onze beurt, als 'madam-met-gsm' ongeneerd de baan oversteekt. Vol in de remmen, de aanhanger met 300 kg overgewicht maakt dat onze remafstand serieus verkleind wordt, het ABS grijpt in, en op het nippertje stuur ik de wagen achterlangs door. Met een slingerbeweging komen we terug de rijbaan op waar ik nog net een tegenligger kan vermijden. Die voerde net hetzelfde remmaneuvre uit, en koos ook om achterdoor langs te gaan, maar dat betekende wel dat hij op mijn rijvak belandde. Het vat oestrogeen vervolgt haar weg, en zal waarschijnlijk een boze lezersbrief naar de duitse Flair schrijven waarin ze zich het rijgedrag van macho-automobilisten beklaagt.
Hittisau middaguur. Hotel Hoch H?derich ( www.alpenarena.com ) is onze nieuwe thuis voor de volgende 4 dagen. De ontvangst vanuit de organisatie is zogoed als nihil, het hotel met zijn bediendes in traditionele klederdracht maakt veel goed, we zien dezelfde gezichten als 2 jaar geleden toen we te gast waren op de 1? Austria Tour.
Zwoel weer buiten, en het duurt dan ook niet lang alvorens er een flink onweer losbarst. Als de laatste druppels zijn gevallen, stuur ik de FJR van de parking, op verkenning voor de ritten van de volgende dagen. Er zijn 9 groepen, verdeeld over een 80-tal Yamaha FJR's, en daarbij nog een tiental vreemde eenden uit Beieren. Deutschland ?ber alles, of wat dacht u ?
Vrijdag zetten we aan voor de eerste rit op , Cappucino Tour, 180 km. Het weer straalt, en dat laat zich merken op de parking, waar we een uur mogen wachten alvorens onze groep mag starten.
Blauwbloezen GO GO GO !
Ik volg de stem van Truus in mijn helm, maar merk op dat we toch ergens verkeerd zijn gereden. Er zitten immers enkele verraderlijke lussen in het GPS-bestand, waardoor een onoplettendheid direct afgestraft wordt met ... een Mieleke ! Het feit dat we onze eigen voorrijders zijn, en geen directe inmenging van de organisatie hebben, geeft ons het voordeel om de Tour naar onze hand te zetten.
Onze eerste koffiestop is eigenlijk de geplande namiddagstop, het personeel van 'Alpenblick' is de kluts kwijt als we nu al op dit vroege uur toekomen. De koffie smaakt heerlijk, het uizicht is adembenemend, de lucht helder en fris. Van fijn stof in de lucht hebben ze hier nog nooit gehoord.
Zaterdag doen we dit nog eens over, de rit is wat langer, er staan 260 kilometer op het programma. Vertrek idem als gisteren, na een klein uurtje zijn we blij als we eindelijk de kraan kunnen opendraaien. Niet voor lang, want een lokale schapenboer gooit roet in het eten. Zijn dieren moeten van de ?ne weide naar de andere gebracht worden, en op deze bergpas is er slechts ??n mogelijkheid, en dat is onze hoofdweg. Hier staan honderden motorrijders in de file, voor tientallen schapen die met een slakkegangetje voorgestuwd worden. Even overwegen we nog om vooraan eens goed te gaan gassen waardoor de diertjes zich misschien wat zouden reppen, maar een blauw zwaailicht met 2 dienders verhindert dit nobele plan.
Hoogtepunt (en dat mag heel letterlijk genomen worden) is de Furka Joch. Met zijn 1760 meter niet direct een knaller van formaat, maar de rit er naartoe maakt het best aangenaam.
Wederom zijn de weergoden ons gunstig gezind, de temperatuur piekt op 25?.
Schone liedjes blijven niet lang duren, en wanneer we bijna boven zijn vallen de eerste druppels hemelwater. Dat weerhoudt ons er niet van om in de beklimming nog een aantal Nederlanders lik op stuk te geven, de voltallige groep passeert moeiteloos de noorderburen. Sommigen doen dat zelfs met duo in de binnenbocht. Boven op de Furka moeten we schuilen, er vallen zelfs hagelstenen.
In de afdaling wisselen zon en regen elkaar af, we zijn ... "in de wolken".
In Dam?ls houden we halt om een postkaart in de bus te steken, helaas ... de brievenbus langs de kant van de weg blijkt een vermomde flitscamera te zijn. Als groet flitsen we even terug. ( www.flitsservice.be ).
s'Avonds kaarten we na over de voorbije Austria Tour, waar we het over eens zijn dat we het volgende keer iets anders gaan aanpakken. Rijden zonder toergids, en vertrekken wanneer we willen, liefst nog voor de andere groepen. Austria Tour 2007 dooft hier uit, en morgen zondag is er een nieuwe dag.
En die begint al vroeg, h??l vroeg zelfs. Om 05u30 zijn we al op pad, voor een kolossale monsterrit. De reisgids van M&T herbergt een ritje Voralberg met uitlopers tot in Itali?. Ware het niet dat we nu net in Voralberg zijn, en we hebben een extra rijdag ingecalculeerd.
Het kwik duidt slechts 7? C aan, wat een verschil met gisterenmorgend. De winterhandschoenen worden aangetrokken, het opwarmen van de benzinetank is geen probleem deze keer. Boven onze hoofden voltrekt zich het wonder van de opkomende zon, en we zijn op dit vroege uur helemaal alleen op de baan om er van te genieten.
Tja ... alleen, op hier en daar een koe niet te na gesproken.
Om half 7 moet de eerste Col er al aan geloven, en voegen we de Flexenpass toe, even later gevolgd door de Arlbergpass.
Op tijd en stond houden we halt voor een natje en een droogje.
Op dit vroege uur geen last van andere weggebruikers, mobilhomes, wielerterroristen.
Een korte pauze, ik wip even binnen in een lokaal bankagentschap en haal wat extra cash uit de muur. De verhalen over boetes direct ter plaatse te betalen, anders wordt de motor in beslag genomen, maken me een beetje zenuwachtig. In Belgi? ken ik zowat al de flitstechnieken, en de FJR is gewapend tegen het geweld van zowel Multanova als Gatso, maar hier in het buitenland hanteert men nog altijd de speedgun, en daar is geen kruid tegen opgewassen. Later op de dag dank ik kindeke Jezus op mijn blote kni?n, omdat ik achter een brommobiel blijf hangen, bij het binnenrijden van een bebouwde kom, net op het moment dat onze blauwe vrienden me in het vizier hadden.
Deel 1 van de opdracht is geslaagd, na betaling van 11 euro mag ik einfach de Timmelsjoch oprijden. Mijn 'heise cacao' heeft nog nooit zo goed gesmaakt. La vita et bella, want enkele meters verderop is de Italiaanse grens.
Ural , en oersterk, getuige de geschwindigdheid waarmee hij de berg oprijdt.
Het gaat vlotjes bergaf, en op een gegeven moment treedt er fading op in de achterrem.
Ik merk bij elke bocht dat het rechterrempedaal steeds dieper ingetrapt dient te worden, en moet onmiddellijk actie ondernemen. De snelheid gaat eruit, en een versnelling lager, even stoppen aan de kant van de weg. Door het extreme gebruik van de achterrem, is het vocht dat in de remolie zit opgewarmd, en begin te koken. Daardoor onstaat er damp die samendrukbaar is, en daar heeft de Wet van Pascal geen oplossing voor. We hebben die wel, want na een kwartiertje is de olie genoeg afgekoeld om onze tocht voort te zetten. We rijden in Itali?, en het is superdruk op de baan. Er gaan honderden motoren omhoog, terwijl we verder afdalen, richting Merano.
Merano also known as Scooter-City herbergt de vreemdste figuren. Ik betrap er mezelf op dat ik nerveus met de linkerduim telkenmale in de richting van de claxon beweeg, als er weer zo'n scooter te dicht in de buurt komt. Hier nog eens zo'n voorbeeld van de gemiddelde Italiaan op teensletsen. Hij hoeft niet te schakelen, dus z'n teentje zal er wel bij varen.
Even verderop richting Bolzano houden we halt, we slaan de traditionele steak met fritten even over,
en kiezen resoluut voor de cultuur van dit land. Spaghetti Carbonara , voor Lieve een pasta met asperges en garnalen. Smakelijk ! De gar?on is door het dolle heen, ik heb de motor tot vlak voor zijn etablissement gereden, tijdens het eten voel ik de warmte van het motorblok stralen. Het lijkt erop alsof men hier geen toeristen gewoon is, ik heb ook gekozen voor een hele kleine zijstraat die niet op de bestaande route lag. De fooi van 1,20 euro maakt de man nog losser, en hij schakelt vlot over naar een zo goed als onverstaanbaar Engels, nog even en hij begint de motor te wassen denk ik.
Tijd voor het serieuze werk, we zijn onderweg naar de Passo del Stelvio. Reeds lang op het verlanglijstje, en deze keer is er geen houden meer aan. Ik herinner de FJR er nog eens aan waarom ik hem in huis gehaald heb, en dat wordt beloond door een koppelrijk soepel blok dat zonder morren in de buurt van de 8000 tr/min. als een raket omhoog schiet. Elke bocht is genummerd, onderdaan beginnen we af te tellen bij nummer 49. Vlotjes passeren we op elk recht stuk een aantal collega's, ik blijf een tijdje hangen achter een treuzelende GS met de halve catalogus van Touratech en Wunderlich om zich heen. Zelfs de man is in designerkleding van het merk gestoken, onnodig te vermelden dat het hier om een wit nummerbord met grote zwarte letters gaat. Het reclamebord rijdt als een slinger, elke bocht binnenin wordt genomen vanuit uiterst linkse positie op het andere baanvak, om zo haaks door te steken, uitkomen op het andere baanvak, en dan terug de juiste positie kiezen. Deze 'techniek' wordt precies door anderen ook aangewend , want ik moet 2 keer hard in de remmen als ik bij een buitenbocht linksom omhoog plots wordt geconfronteerd met een tegenligger die rechtsom naar beneden gaat ... op mijn baanvak. Ieder op zijn eigen helft , ten alle tijde, zo heb ik het geleerd, maar niet iedereen heeft rijschool gevolgd me dunkt. Na een tijdje ben ik de GS en zijn gestuntel zo moe om aan te zien, dat ik hem vlotjes in een lange bocht voorbijga ... binnendoor met duo. De Beemer pikt het niet, en gaat prompt op het gas. Ter hoogte van haarspeldbocht 18 loopt het mis, ik begin aan het zoveelste keermoment, stuur haaks naar rechts, blik naar omhoog. De GS herhaalt z'n jeanettenmaneuver en wil buitenom voorbij, uiteraard op de enige door hem gekende manier, net als ik wil afdraaien komt het stuk ongeluk dwars voor mijn voorwiel voorbij. Zijn koffer haakt in mijn voorwiel, en het stuur van de FJR wordt bruusk naar rechts getrokken. Geen ontkomen aan, ik verlies evenwicht, een fractie van een seconde eerder hadden de remklauwen zich als een vers geslepen gebit van een pitbull in de remschijven gebeten. Daardoor stond de FJR vrijwel stil, en ik kan niet anders dan de machine op zijn rechteroor leggen. De duo wipt eraf, de motor slaat af, en de GS ... hij reed voort.
Een haarspeldbocht met stijgingspercentage 14%, de FJR ligt net niet helemaal horizontaal. Daardoor kunnen we hem in een mum van tijd terug rechtzetten. De 4-pitter is dood, hij wil niet aanslaan. Op het dashboard, waar daarnet nog de tijd 14 : 15 stond, staat nu F 30 , het oranje motorstoringslampje licht op. De motor wil absoluut niet aanslaan , F 30 is de horizontale switch die zich onder het zadel bevindt en de motor uitschakelt wanneer de FJR onder te grote hellingshoek (lees : omver vallen) komt. Ik geef een paar tikken tegen het onding, reset het dashboard, en er komt terug leven in de brouwerij. De FJR klimt terug in de toeren, en wij naar de top van de Passo Stelvio.
Boven aangekomen, is de GS noch de aangeklede fooraap te bespeuren. De schade valt mee, buiten wat extra krassen op de koffer is enkel de rechterspiegel afgebroken en moet ik aldus de rest van de trip met ??n oog verder zetten. Het restaurant annex hotel bovenop de Stelvio ( http://www.tibet-stelvio.com/willkommen.htm ) doet me denken aan James Bond, maar vergis u niet. On her Majesty's Secret Service werd opgenomen op de Piz Gloria in Zwitserland. ( http://www.schilthorn.ch/index.php?uid=49 )
Er staan 325 kilometer op de dagteller, en volgens mijn berekingen zijn we nu ergens halverwege. Dat betekent dat we er flink wat vaart achter mogen zetten, willen we voor de duisternis terug in het hotel zijn, nog zo'n 300 kilometer verderop.
Het gaat weer vlotjes naar beneden, ditmaal iets bedachtzamer door meer gebruik te maken van de voorrem, we rijgen de ?ne pas na de andere aan elkaar, de lijst wordt alsmaar langer en langer. De Zwitserse grens is in zicht, ik heb een kleine omweg in de originele route van M&T ingebracht, namelijk een ommetje langs het mondaine Saint Moritz. Heerlijk decadent, en we drinken koffie op het terras van het Hotel Waldhaus Am See. ( http://www.waldhaus-am-see.ch ) Een paar jaar geleden zaten George Clooney en Julia Roberts hier op hetzelfde terras, tijdens de opnamen van Ocean's Twelve. Het hotel figureerde als decor voor het huis van Fran?ois Toulour a.k.a. The Fox.
Overnachten kunt u hier vanaf zo'n 1000 euro per persoon per nacht, hoeveel een koffie kost wil u echt niet weten.
Langzaam maar zeker komt er een einde aan al dit lekkers, het weer slaagt helemaal om, en we rijden meermaals in een stevige regenbui. De GPS zoekt zijn weg via alternatieve wegen, we vermijden immers autosnelwegen zowel in Zwitserland als in Oostenrijk wegens gebrek aan een vignet. Het mysterie van de zwarte nummerborden, beginnend met FL is ook opgelost, we zijn in Lichtenstein, een kleine souvereine staat net op de grens met Zwitserland en Oostenrijk. De Oostenrijkse grens wordt gevormd door een oude militaire kazerne, waar je door de poort binnenrijdt, op de binnenkoer rond het ronde punt, en langs de juiste poort naar buiten in het juiste land rijdt, net voor Feldkirch.
Zondagavond om 20u rij ik terug de garage van het Almhotel binnen, de dagteller duidt 641 kilometer aan, de GPS-teller is iets betrouwbaarder en wijst 635 km aan. Niet slecht voor een dagtripke, maar het laat zich voelen ook. Met een gemiddelde van bijna 58 kilometer per uur is dit een stevige rit, en de FJR heeft moeiteloos de taak volbracht.
De vermoeidheid slaagt genadeloos toe, want het lukt maar amper om op maandagmorgen op te staan. We besluiten dan ook om vandaag niet te gaan rijden, het gaat niet meer, en een dag vroeger naar huis te komen. De laatste Duitsers zijn ook aan het inpakken, ook de motoren op de aanhanger aan het plaatsen. We hebben enkel de dranken af te rekenen, het hotel was al betaald, maar het Germaanse koppel houdt de receptioniste een half uur zoet met het berekenen van hun drankjes. Man en vrouw willen enkel apart betalen, hij wat hij gedronken heeft, zij wat zij gedronken heeft. Plaatsvervangende schaamte, als we die conversatie moeten aanhoren.
Mr. Garmin rekent uit dat we 825 km van huis zijn, omgerekend gaat ons dat een dikke 10u rijden kosten, via de Deutsche Autobahn. We profiteren ervan, om regelmatig een stop in te lassen, en onderweg te genieten van heerlijke koffie uit Itali? ( www.lavazza.com ) , croissants mit schinken und kaise en een stevig stuk b?ckwurst.
Tussen St?tgartt en Karlruhe passeer ik op het eerste gezicht een donkergekleurde wagen, met een witte blitse striping. De auto is helemaal ingepakt in een cover, enkel de achterlichten en de radiatoropening zijn vrijgelaten. Duidelijk dat het hier gaat om een nieuw testmodel van MercedesBenz, en we zijn er als de kippen bij om hem op de gevoelige plaat vast te leggen.
Deze foto's zijn genomen toen ik hem rustig voorbij kuierde, tegen een gezapige 100 km/u.
Als hij merkt dat hij gezien wordt, laat hij zich afzakken achter een vrachtwagen. Ik haal het gas eraf, laat me ook afzakken, de vrachtwagen haalt me terug in, onwetend over mijn maneuvre, de geheimzinnige Mercedes gaat in de linkerstijl achteraan hangen, maar door de achterruit herken je duidelijk het radiatorrooster. Hij schakelt 2 terug, en gaat dan als een speer er vandoor. Even opzoeken, het gaat om de nieuwe 2008 Mercedes C-klasse ( http://www.leftlanenews.com/2008-merced ... posed.html ).
Jammer dat er al foto's van circuleren, anders hadden we een mooie primeur gehad.
Laatste halte in Spandahlem, American Air Force Base in Duitsland. ( http://www.spangdahlem.af.mil ) Tijdens ons Moezelweekend waren we hier ook te gast, en de hamburgers smaken heerlijk ! Ten slot nog ??ntje om het af te leren, let op de rechtervoetsteun , grondspeling op = op.
Motorgroeten !
dirk en lieve.
Echt genieten was dit verslag 
wat is dat ge laat 25? liggen zijde gij nen Hollander 
