Dinsdagavond bel ik naar de Hotline van Sabine, en tussen 2 borstvoedingen door vertelt ze me dat het droog blijft, temperatuur tussen de 19? en de 27? graden, en dat er regelmatig een flinke bries wind zal waaien. De zonnegrens begint waar de regenwolken ophouden, en dat is ten zuiden van Lyon. Voor de 5?keer vertrekken we dit jaar naar Frankrijk, 2?de keer met de motor, en onze zinnen zetten we op Grenoble.
Ideale uitvalsbasis voor een Rondje Alpen. De combinatie auto+trailer wordt geladen, koffer ingepakt.
Vertrek woensdagmorgen om 06.00u. Na 20 km hebben we onze eerste file al op de Brusselse Ring. Via Luxembourg,
Metz Nancy gaat het via de P?age richting Jura, we nemen de alternatieve Route de Soleil, dat is de A39.
Ik heb het ganse repertoire van Katastroof meegebracht, de klassieker "Kakken 'oep een franse wc" wordt een regelrechte billenkletser, nadat Lieve een mini-overstroming overleefd, te laat om zich uit de voeten te maken. Na 700 kilometer komen de eerste toppen in zicht.
Aan boord van de M?gane hebben we altijd een gids met logementen,
type B&B of F1-hotel voor een overnachting. De B&B-hotels genieten onze voorkeur,
zeker omwille van de aparte badkamer met toilet ter plaatse, in plaats van op de gang.
Ik ben er niet gerust in, de combinatie motor+witte camionette staat me niet aan, en de FJR wordt 7-dubbel vastgemaakt op de afgesloten parking.
Donderdagmorgen om 07.00u. loopt de wekker af, en na een sober Frans ontbijt beginnen we aan de rondrit.
De Gorges de la Romanche leidt ons richting Brian?on, maar niet zonder even langs Alpe d'Huez te rijden.
Het asfalt is versierd door hevige supporters van de Ronde van Frankrijk, die hier ruim een maand geleden nog voorbij trok. Ik zie "Ullrich 2006" gescandeerd, maar deze kreet zal waarschijnlijk geschilderd zijn voor de Tour begon.
Elke Col geniet niet enkel de aandacht van de motorrijder, de wielrenners zijn massaal aanwezig. Ik had nog een half pond respect over voor deze Armstrongs, Merckx'sen of Boonen op een wielerfiets die waarschijnlijk ettelijke duizenden euro's kost, maar ook dat half pondje zal in de loop van de dag als sneeuw voor de zon wegglijden.
E?n hand op het gas, in de andere het foto-toestel ... scheuren met die hap, en gezwind gaan we op weg naar Les Deux Alps.
Haarspeldbocht nummer 2544 komt eraan, ik ben de tel kwijtgeraakt.
Het asfalt is van uitmuntende kwaliteit, ik verdenk de lokale autoriteiten ervan dat men
net voor de doortocht van de Tour nog eens een nieuwe toplaag heeft aangebracht.
t'Is overal hetzelfde, hier in Belgi? vernieuwen ze in de aanloop van de Verkiezingen,
in Frankrijk is Koning Tour het ideale alibi.
Op de Col du Lauteret is het een drukte. Verkeersopstopping, de wielerterroristen hebben de toegang tot de Galibier afgesloten, enkel fietsers mogen erdoor.
Er is een kraampje opgesteld, met "Produits Regionaux" voor de wielrenner : epo, testoteron, amfetamines etc.
We maken gebruik van dit oponthoud om een koffiepauze in te lassen, terrasjes genoeg,
en we geraken aan de klap met een Duitser die een Caterham bezit.
We maken een deal, wie het eerste aan de top is, geeft een rondje.
Klokslag 10.30u. gaan de hekken weg, en het gas erop.
Ik vertrek als eerste, maar heb de 'Cat' toch onderschat. Halverwege de beklimming hangt de bolide achter mijn spatbord, het geluid uit zijn uitlaat klinkt hemels. 1 hand sturen, andere hand fotograferen geeft me een handicap,
er word wild op mijn rug geklopt door de ingebouwde bochtenbegrenzer.
Ik geef me gewonnen, en de Cat de vrije ruimte om naar boven te scheuren.
Vangrails zijn er niet, enkel een gapende diepte. Wie hier van de baan gaat,
zit direct tientallen meters de diepte in.
12 kilometer verder staan we op de top van de Col du Galibier.
Na de fotosessie gaat het gezwind naar beneden, we keren de route om, om terug naar Brian?on te rijden. Het loopt tegen het middaguur als we in de stad toekomen, en kiezen voor een snelle hap in de plaatselijke McDonalds.
Aangename temperatuur, ik zie hier en daar 26? en 27? oplichten, op zo'n digitale thermometer langs de kant van de weg.
Na het middagmaal, zetten we verder koers naar het zuiden, naar de Col d'Izoard.
Zeer mooie beklimming, die enkel ontsiert wordt door de obligatoire mobilhome's en caravans met NL-kenteken.
Geen enkele wielrenner rijdt op de voorziene strook, en pelotonsgewijs rijden ze omhoog. Er zitten enkele heethoofden tussen, die het niet zo begrepen hebben op motoren, en plots is het peloton 2 rijvakken breed. Verkeer dat tegemoet komt, doet het peloton halveren in breedte, ik schakel 2 stapjes terug zodat de FJR op 7000 tr/min draait. Maximum koppel en vooraleer een renner zijn neus kan snuiten, ben ik al honderd meter verder. Reminder om toch een doosje punaises mee te nemen.
De route brengt ons terug naar Brian?on, waar zekerheidshalve de tank terug gevuld wordt. We gaan een stukje Itali? in, om via een grote bocht rondom het Centrale Massive te rijden. Ter hoogte van de grensovergang wordt er volop gewerkt aan de herinrichting van de weg, het is er ongelooflijk stoffig, een tankwagen sproeit de omgeving om het stof te doen neerslaan. Voor motorrijders is dit een regelrechte nachtmerrie, de baan is glibberig door een dikke pap, een mengelmoes van beton, zand en cement. De FJR en wij krijgen ons deel, en met een zeer voorzichtige tred gaan we de Col de Sestriere op.
Pointe Sommelier, vanaf Italiaanse zijde, 3350 meter hoog.
De enige manier om snel terug naar Franca te rijden, is een stukje autosnelweg, ter hoogte van Quix gaan we erop, en even verder is de Tunnel de Fr?jus. Hier slaat men een gat in mijn begroting, door 21,30 euro te vragen, voor een enkele reis. Een retourtje kost 'slechts' 26 euro, maar ik hou het bij een one-way-ticket.
De tunnel is 12,68 km lang, en "adem-benemend". En niet voor het uitzicht op de tunnelwanden, maar de luchtkwaliteit is sterk ondermaats, en vergeven van roet- en dieseldampen. Sinds de recente ongelukken in de tunnels, staan er brandweerwagens 24/24u stand-by IN de tunnel, op strategische plaatsen. De aanwezige mannen hebben de hele dag hun gasmaskers op ... ik kan ze geen ongelijk geven. Na een kwartiertje schijnt de zon terug, en gaat het gas er weer flink op. De autobaan is vrijwel verlaten, en het gaat redelijk vlotjes naar de Col du T?l?graphe. Merde merde, ook hier tientallen wielerterroristen die de ganse breedte van de rijbaan voor zich nemen, en zich niet storen aan het andere verkeer. E?nmaal boven gaat het terug vlot naar beneden, ook hier kan het plezier van het betere bochtenwerk niet op. Er staat nog een verplichte klassieker op het programma, Col de la Madeleine. Een 'rekenfout' van Garmin stuurt ons langs een smalle doorgang naar boven, deels onverhard, en een vangrail stelt eigenlijk niets voor. Het is een draadje langs de kant van de weg gespannen ... misschien is dat het alarm-signaal, als er iemand naar beneden gaat ?
Het is bijna 5u. in de namiddag, als we het programma nog willen afwerken, moeten we voortmaken. Het gaat de goede richting uit, we dalen naar het zuiden, richting hotel, en er liggen nog enkele Cols op de terugweg.
Prachtig schouwspel van wolken en schaduwpartij op de flanken van de Col du Glandon.
Even verderop ligt de Col de Croix de Fer. Na de foto-shoot valt de duisternis snel,
net zoals de temperatuur. Op een half uur tijd gaat het van 20? naar 13?, er komt een sterke wind opzetten. De GPS rekent de snelste route naar Grenoble, via de autosnelweg. We verkiezen om binnendoor te rijden, en de D526 te volgen.
Onthou de nummer, het is van de mooiste banen die ik al ben tegengekomen.
Geen kat op de baan, slingerend asfalt dat de quotering 'uitmuntend' krijgt, en 2 grote stuwmeren met opaalgroen water om je gezelschap te houden. Langsheen de waterkrachtcentrale, het is te donker om foto's te nemen, maar het is net de duisternis die kleine blauwgroene mini-bliksems over de isolatoren zichtbaar maakt.
Via Chamrousse bereiken we terug de city-limits van Grenoble, de rode neonreclame van de Buffalo Grill lonkt, en we laten deze oproep niet onbeantwoord.
524 km staan er op de dagteller, als we toekomen. De spieren zijn stram, de benen stijf, het shirt is beklemd van het zweet, maar on-ge-loof-lijk genoten.
Vrijdagmorgen slapen we uit, en wordt le vehicule lent terug op orde gebracht. De zon schijnt fantastisch, uit Belgi? horen we andere berichten over het weer. Het is al na 10u. als we vertrekken, via de snelweg naar Lyon. We besluiten om nog eens de alternatieve route te nemen, en er ditmaal optimaal van te genieten door zowat elke parkeerplaats aan te doen.
De voertaal op deze parking is Marokkaans. Ondanks het feit dat de meesten een Frans of Duits nummerbord hebben, wordt er overal thee geschonken, auto's puilen uit van de bagage, een Ford Transit (jaja, ze bestaan nog) bezwijkt zowat onder het gewicht van de dakbelasting. Een mega-zeil houdt het boeltje droog. Mama en papa rijden de bus, de glimmende Mercedes SL is van de neefjes die er achteraan rijden. Ieder zijn ding natuurlijk, onderscheid moet er zijn.
Ter hoogte van Beaune halen we deze flinke jongen in, hij merkt de FJR op de trailer op
en toetert vrolijk als hij ziet dat we met zijne merchandise rijden.
We zetten koers richting Belfort, om daar de Vogezen in te duiken, als we toch in de buurt zijn, gaan we de Ballon d'Alsace op. Op de p?age schiet me een Toyota Supra en een Audi Q7 voorbij, gekkenwerk is het, met zo'n snelheid.
10 km verder worden ze beide opgewacht door de Franse gendarmerie, de bestuurder van de Q staat met z'n armen te zwaaien, scheldpartijen naar de dienders maar het mag niet baten, betalen = betalen. Ik gok op een dikke 500 euro, die waarschijnlijk met de Company Card zal betaald worden. Ik heb fout gegokt, het is m??r, en de Audi blijft ter plaatse, net zoals de Supra wegens 'geen chauffeur met rijbewijs'.
In Belfort zelf, hebben ze de controle's nog aangescherpt. Op het viaduct staat een agent met vast flitstoestel, ter hoogte van wegenwerken ( 50 km!) staat een Franse vallende ster, alle apparatuur staat op de hoedenplank, het gat voor het zicht van de camera is uitgesneden uit de kofferbak, de flitslamp staat gemonteerd op de trekhaak.
Even later is het w??r koekenbak, op weg naar de Ballon staan franse agenten met Laser-guns de snelheid te controleren.
Onnodig erbij te vertellen, dat menig motorrijder hier naast het busje staat ...
Nog net merkbaar in de spiegel, een de bestuurder van een quad mag zijn geldbeugel leegmaken voor Vadertje Staat.
Ballon d'Alsace, de cool-down, de chill-out room, van een dagje overheerlijk bochtenplezier.
Nog 1 keer trekken we er op uit, eind september gaat de FJR richting Avignon,
voor het jaarlijkse FJR-treffen onder soortgenoten. Misschien tot een volgend reisverhaal ... of tot in den bocht
dirk en lieve.
zelfs de bijgeleverde foto's nemen je mee in gedachten zodat je de reis percies zelf hebt beleeft 
( zo mag men u stilaan gaan noemen ), ik heb deze reis over drie jaar ook ondernomen en bij het lezen van uw verslag kwamen de beelden volledig terug. 
Ook de wielerterroristen, een echte plaag bij momenten. Wij hebben dit jaar de Pyrenee?n gedaan, ook een heel fantastische reis maar de Alpen zijn wel heel indrukwekkender vind ik. Vooral de Galibier zonder een meter vangrail langs de baan zodat men gemakkelijk kan kijken tot in het dal. 
, ikzelf heb de cols daar deze zomer met de fiets gedaan, en bij het zien van jullie foto's begon het hier weer te kriebellen.
